Jacobus Hendrikus

Jacobus komt uit de tak Cornelis *1846:

Jacobus Hendrikus de Leeuw van Weenen, (roepnaam Co) geboren te Zaandam op 9 maart
1907, binnenloods.
Overleden op 24 november 2006.
Hij is getrouwd te Rotterdam op 20 maart 1935 met Christina Margaretha
Besjes, geboren te Grimsberghen (B) op 14 september 1912, dochter van
Geert Besjes, overleden te Zwijndrecht op 26 september 2000.

Co heeft een hoge leeftijd bereikt. Hij is 99 jaar en 260 dagen geworden.

---

 

Co haalde in 2003 de locale kranten door op een leeftijd van 96 jaar nog autorijles te volgen.

Het artikel heeft gestaan in De Dordtenaar van zaterdag 5 april 2003.
De foto is gemaakt door Rinie Boon.

 

 

---

 

Co is eigenaar geweest van de Spes Nostra:

Na de bouw in 1926 was de eerste eigenaar van dit schip Christiaan Willem *1877 uit Dordrecht.
Zijn zoon Jacobus Hendrikus *1907) te Rotterdam werd in 1953 eigenaar van dit sleepvrachtschip. Hij liet het in 1954 ombouwen tot motorvrachtschip. In 1966 werd Christiaan Willem* 1936 uit Zeist de eigenaar. Het schip is gebouwd in Papendrecht.

 

Tevens is Co eigenaar geweest van de Ina:

Twee familieleden zijn eigenaar geweest van dit schip. In 1961 was dit Jacobus Hendrikus *1907 uit Rotterdam en in 1966 was dit zijn zoon Pieter Cornelis *1939. Hij heeft het schip datzelfde jaar nog van de hand gedaan. De oorspronkelijke naam van dit schip uit 1956 was 'Ernst' en het is gebouwd in Berlijn.

---

 

Op 24 november 2006 is Jacobus Hendrikus overleden. Ouderenpastoor van de Gereformeerde kerk Zwijndrecht ds. H.D.J. Stolk schreef het volgende memoriam:

IN MEMORIAM:
Op vrijdag 24 november is overleden de heer Jacobus Hendrikus de Leeuw van Weenen in de leeftijd van 99 jaar. Hij had zo graag 100 jaar willen worden, maar dat mocht niet zo zijn. Vanaf april van dit jaar woonde hij in de Lichtkring. De begrafenis heeft plaatsgevonden op dinsdag 28 november op de Algemene begraafplaats aan de Jeroen Boschlaan. Co de Leeuw van Weenen was schipper in hart en nieren. Op een Tjalk geboren in 1907, schipper geweest op een stoomsleepschip en op de Kempenaar ‘Spes Nostra’, loods op de binnenvaart geweest en op 70 jarige leeftijd nog kapitein op een passagiersschip. In 1935 trouwde hij met zijn grote liefde Stien Besjes. Ze zijn meer dan 66 jaar gehuwd geweest. Haar overlijden in 2000 was voor hem een groot verlies. Ze kregen 8 kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Er waren gelukkige jaren, maar er was ook verdriet. Ziekte en het overlijden van John hebben het leven blijvend getekend. De heer de Leeuw van Weenen ging graag naar de kerk en heeft dit heel lang volgehouden. In oktober jl. werd hij, na een lelijke val, opgenomen in het ziekenhuis. De laatste weken waren moeilijk. Soms was er even een herkenning en dan genoot hij van een bekende bijbeltekst en een lied. In de afscheidsdienst hebben we stilgestaan bij psalm 23, waarin het zo prachtig staat, dat we geen gevaar te vrezen hebben, omdat God bij ons is. Zo vertrouwden we hem toe aan de Heer, in zijn huis mag hij zijn tot in lengte van dagen.
H.D.J. Stolk

---

 

 

Een zoon van Co, Piet, is bezig met het optekenen van verhalen over zijn vader. Hij is op dit moment al aan de 60 bladzijden. Hieronder volgt een fragment:

Mijn vader Co schreef aan zijn achterkleindochter, omdat zij vroeg: “Opa wilt u eens een spannend verhaal vertellen”? Ik heb de brief vertaald want het klopte niet zo erg, doch er staan dingen in die ik nog nooit gehoord heb, en die ik u niet wil onthouden.

Beste Dafne van Os

Je vroeg om wat spannende verhalen? Hier komt er een.
Ik zal beginnen wat jou Ome Piet d.l.v.w. is overkomen toen hij nog een baby was van amper een jaar.
Het was oorlog en wij woonden op het Noordereiland (burg hofm. plein) in Rotterdam.
Toen de Nederlanders zich niet wilden overgeven bombardeerden de Duitsers Rotterdam plat.
En toen gebeurde het, dat ook ons huis werd geraakt door meedere brandbommen tegelijk.
Twee staken de bovenste verdiepingen in brand en tijdens een hel kabaal kwamen er twee in ons huis.
Een vloog bij mij onder de stoel en een kwam bij jouw Ome Piet in zijn ledikant, stuiterde erdoorheen op de vloer en veerde terug in het ledikant vlak naast zijn hoofd.
Mijn vrouw Oma Christien de Leeuw van Weenen - Besjes  en ik zaten in de kamer. Er was opeens een fel licht in de slaapkamer waar het wiegje van onze zoon, jouw Ome Piet stond.
Dus wij holden erheen en zagen dat Piet zijn hoofd van dat felle licht afdraaide.
Oma greep natuurlijk dat angstige kind uit zijn bed en ik greep het matras met de brandbom erin en smeet dat achterin de tuin.
Toen kwam de bovenbuurvrouw  met haar twee jongens naar beneden stormen en riep: “vlucht , vlucht want alles staat in de brand”.
Maar ik dacht: als we allemaal vluchtten dan verbrandt alles en heb je zelfs geen huis meer.
Dus ik ging naar boven overzag de situatie en zag de twee bedden van de jongens die in brand stonden.
Ik pakte eerst de minst ergste en gooide dat matras in de tuin en sleurde daarna een groot kapokken matras achter mij aan door twee slaapkamers.
Ik gooide die brandend in de tuin. Maar overal waar ik kwam begon het te branden.
Opeens herrinnerde ik mij een tuinslang die ik op zolder had liggen (waar we aan boord de drinkwater tank mee vulden ), dus gauw naar de zolder.
Op de zolder zag ik dat die bom dwars door het pannedak en een opslagplaats cokes was gegaan voordat de bom door die jongen zijn bed en tenslotte in Piet zijn bed terecht was gekomen.
Op zolder pakte ik een slang, sloot hem aan op een kraan en bluste ik dat ene bed wat in brand stond.
Maar bij een groot bed gekomen wat in de brand stond kon ik wel een grote poef met wasgoed uit blussen. Maar toen ik op die bom spoot kwam er een felle witte vlam af, dus dat moest een carbidbom zijn geweest en dat kan je alleen met zand blussen.
Dus ik riep vanuit twee hoog naar onze beneden buurman: “zand, zand moet ik hebben” . Waarna die buurman met zijn emmer over een grindpaadje begon te schrapen. Dat hielp niet veel totdat zijn vrouw riep: “jo we hebben toch die zandbak van de kinderen?" Mijn buurman vloog toen naar die zandbak.
Ondertussen had ik met de slang alsmaar om die bom heen geblust.
Maar toen die buurman kwam  was die bom  gauw bedolven onder het zand en uitgeblust.
Dit was een verschrikkelijke nacht dat vergeet je nooit meer. Piet en ik hadden beiden dood geweest kunnen zijn en denk je dan eens in dat Oma met twee kinderen overgeschoten zou zijn, en dat in oorlogstijd.
Recht boven de stoel waar ik zat was een gat in het plafond van een bom die ik later terug vond onder mijn stoel. Als ik niet naar de slaapkamer was gehold had ik die misschien op mijn hoofd gekregen. Op zolder vond ik later ook nog een bom die niet ontploft was in een hoop cokes. Overal zag je mensen brandende meubels uit het raam gooien.

Afz. Co.